Back to life, back to reality!

Zo vandaag is de dag, de dag dat het grote avontuur voorbij is. Geen les meer geven aan deze mooie kinderen, geen onderzoek meer doen ach ja ik kan nog 100 dingen opnoemen die ik de komende tijd niet zal gaan doen. Maar dan worden we met z’n allen depressief en dat is zeker niet de bedoeling van deze blog. Veel liever kijk ik terug naar al het mooi wat ik heb kunnen doen.
Dat is wat ik vandaag eigenlijk de hele dag heb liggen doen, we waren namelijk de hele dag een beetje niets aan het doen. Zo gaat dat op een dag dat je gaat vliegen, we hebben heel rustig onze koffers ingepakt en van de airco genoten. Daarna hebben we bij het zwembad gelegen om te genieten van het heerlijke Balinese weer.
Ik had bedacht dat ik een soort samenvatting wilde maken van mijn reis in dit laatste verslag maar eigenlijk weet ik ook wel dat dit helemaal niet kan. Want welke dingen zou ik hier dan inschrijven? Ik heb zo ongelofelijk veel fantastische dingen mee mogen maken. Ik zou gewoon niet weten wat ik hier uit moest lichten.. Maar ik zou het wel kunnen hebben over mensen die ik hier heb leren kennen.
Iedereen die ik heb leren kennen die voor mij bij de school hoort is voor mij erg bijzonder. Iris en Marloes die samen met mij het avontuur van het les geven aangingen. Wat was het soms fijn om samen verbaasd te staan over de Balinese gewoontes.. Als klein onbenullig voorbeeld het ophalen op het moment dat we eigenlijk al voor de klas moesten staan.
De klas waarvan we nooit wisten hoe vol het zou zijn, zouden er 40 kinderen komen omdat ze de regen niet aankonden? Of dat ze het gezellig vonden om met z’n allen te lopen zodat er rustig 120 kinderen aankwamen. Ja het was gewoon altijd een verrassing en het was heel fijn om soms even onze frustraties maar ook vreugde momentjes in onze eigen taal te kunnen delen.
Op de school hadden we natuurlijk veel hulp, van de studenten die soms wel kwamen en soms niet.. ach dat went natuurlijk wel .. iedere dag is een verassing en het gaat nooit zoals je van te voren had gedacht.
Maar gelukkig hadden we ook Niko en Made, laat ik eerst over Niko schrijven. Dit is de persoon waar ik in het begin contact mee had al thuis via de mail. Het was fijn iemand te hebben die in het engels alles verstond en begreep. Wat was het fijn om hem als steun te hebben. Ook al nam hij zijn afspraken niet altijd helemaal nauw. Zo kon hij rustig op het laatste moment afzeggen of veel te laat komen. En dan zijn grapjes, nooit weten of hij serieus was of niet.. Haaha ach die Niko, daar kom ik zo nog even op terug nu klinkt het wel heel negatief.
Made is iemand die ik nooit van mijn leven zal vergeten, wat een bijzondere vrouw. Ik denk dat ze een heel pittig leven heeft met alle mensen waar zij zorg voor draagt en nog steeds zoveel tijd in de school steken dat is echt bijzonder. Hoe moeilijk ze het ook vond om gedag tegen me te zeggen, dat raakt me echt. Made is een bijzondere vrouw en dat kan ik verder in woorden niet goed uitleggen.
De vrijwilligers die ik via Niko heb leren kennen die ook in de buurt woonden. Laura en Anja heb ik niet heel veel gezien maar met hun heb ik wel de top van mount Batur bereikt en hoe.. Maar wat was het gaaf dat we dat konden doen. Ook het duiken met Anja is iets wat ik nooit zal vergeten jeetje dat was speciaal! En de zonsondergang die ik met hun heb kunnen kijken bij tanah lot was ook zo ongelofelijk mooi, voor altijd opgeslagen.
Petra moet even apart worden genoemd want daar heb ik ook nog een tijdje mee samen gewoond. Wat heb ik snel een goede band met haar gekregen zeg, echt een topper! Ik ben heel blij dat ik haar heb leren kennen en zoveel mooie weekenden met haar kon hebben want dat zijn ook momenten die ik niet vergeten ga. Ook heeft ze mij gemotiveerd om bepaalde stappen in mijn eigen leven te zetten. Zoveel diepe gesprekken als we hebben gevoerd ja dat levert echt iets mooi op! Het armbandje om mijn pols dat ze als cadeautje gaf zal ik dan ook niet snel afdoen.
Ja nog even terug naar Niko maar niet alleen naar hem, naar zijn hele gezin. Wat een geweldige mensen zijn dat toch! En wouw de kerst die zij mij hebben gegeven is er 1 die ik nooit zal vergeten. Ik ga normaal niet naar de kerk en geloof niet in God. Maar het was zo bijzonder om bij al hun mooie gebruiken te kunnen zijn! Ik heb genoten van ieder moment, de kaarsjes de kerk binnenbrengen. Maar ook alles om de kerk heen op de scooter door de rijstvelden. Alle mooie mensen die ik heb leren kennen dat weekend.. Ja het was een onvergetelijke ervaring, waar Amy zeker aan bij heeft gedragen. Toen ik weg ging mailde ze me dan ook met als titel ‘mijn nieuwe zusje’. Wat voelde ik me welkom zeg heel bijzonder.
Maar die kerstdagen had ik toch ook wel heel veel zin om mijn eigen gezin te knuffelen! Dat kon gelukkig snel daarna, mijn eigen Nederlanders zien heerlijk! En ja als in aan die reis denk waarin we in sneltreinvaart zoveel mooie dingen hebben gezien.. Dan denk ik toch het eerste aan de schildpadden die waren zo gaaf een ervaring om nooit te vergeten, gelukkig zijn er heel wat fotokaartjes vol geschoten door iedereen die mee was dus zelf als ik zou willen kon ik het niet vergeten.
En dan waren er 2 lieve vriendinnetjes die alle 2 naar mij toekwamen, dat vond ik heel bijzonder. Te kunnen laten zien wat ik hier doe en wie ik hier ben geworden. Het was niet altijd leuk om weer naar hetzelfde toe te gaan maar soms ook wel.
Zoals Ubud, dat wordt nooit vervelend dat blijft genieten iedere keer weer. Als iemand nog een vacature weet in Ubud ;)?
Nu na deze laatste dagen in de zon zitten de 90 dagen in Indonesië er gewoon alweer op! Echt niet niet niet leuk dat het zo snel is gegaan. Ook niet leuk dat het al die tijd warm is gebleven en dat nu, de echte kou gaat beginnen. Ik ben erg benieuwd hoe dat me afgaat, ik denk dat ik een ijsblokje ben zodra ik land. Want mijn warmste broek deed zo’n pijn op m’n verbrande huidje dat ik deze lekker in de koffer heb gestopt!
Nu is het toch nog een soort samenvatting geworden maar niet om de dingen die ik heb gedaan. Ik had er namelijk nog wel een miljoen kunnen bedenken die ik nooit zal vergeten zoals de aap op m’n hoofd of de mantaroggen bij het snorkelen. Hihi ik zou 100 bladzijden vol kunnen schrijven maar dat heb ik denk ik al gedaan!

Nu nog even wachten, oke ik zeg even zodat het minder erg klinkt maar eigenlijk nog anderhalf uur wachten dan boarden! Terug naar het koude kikkerlandje, terug naar mijn lieve poes en alle lieve mensen die ik de afgelopen maanden niet heb gezien. Stiekem is dat ergens heel fijn, maar Bali missen ga ik zeker.. Ik blijf gewoon deze gebruiken uitvoeren, dus als ik te laat kom he, niet gek op kijken ;)
x